Dry Garden - NOTUS

DRY GARDEN by Angyvir Padilla and Yoel Pytowski

‘Dry Garden’ is a site-specific installation by Angyvir Padilla and Yoel Pytowski, who were part of the 2nd residency program of NOTUS Studio.

During their residency, the artists took as a starting point Notus’ floor plan and space, in order to ponder about the relation between Architecture and Nature through an indoor installation. The exhibition space contains a sort of reproduction of the space itself where scales have been altered in order to host a ‘sculptural landscape’. The latter is composed of construction materials —resembling to those used to build Notus’s space— in an attempt to bring these back from their architectural and functional use to their ‘natural’ and ‘raw’ state. A back and forth movement between spaces is created throughout the use of an architectural language mixed with references to Zen gardens. Usually, these are relatively small and surrounded by walls. They are also intended to imitate the intimate essence of nature, not its actual appearance. They serve as an aid to meditate about the true meaning of life. A zen garden —also called dry garden— is a way to idealize nature, and while these are meant to be seen from a single point of view, Padilla’s and Pytowski’s Dry garden has as many points of view as Notus has windows. Their installation is an attempt to remind us that architecture “is nothing else than the arrangement of living materials from nature, belonging to nature …” And these, as men, are haunted by the same forces and always “in transit”.

GR/

To 'Dry garden' είναι μία site-specific εγκατάσταση των Angyvir Padilla και Yoel Pytowski, οι οποίοι συμμετείχαν στο 2o πρόγραμμα φιλοξενίας του NOTUS studio.

Κατά τη διάρκεια του residency, οι καλλιτέχνες είχαν ως αφετηρία την κάτοψη και τον ίδιο το χώρο του NOTUS, για να εξερευνήσουν τη σχέση μεταξύ Αρχιτεκτονικής και Φύσης μέσα από μία site-specific εγκατάσταση. Ο εκθεσιακός χώρος εμπεριέχει ενός είδους αναπαράσταση του ίδιου του εαυτού του, που, αλλάζοντας την κλίμακα δημιουργεί ένα «γλυπτικό τοπίο». Χρησιμοποιώντας κατασκευαστικά υλικά – συγγενικά με αυτά από τα οποία αποτελείται ο ίδιος ο χώρος του εργαστηρίου – οι καλλιτέχνες επιλέγουν να παραμερίσουν τις λειτουργικές και αρχιτεκτονικές τους ιδιότητες, τονίζοντας έτσι τη φυσική και ωμή τους κατάσταση. Η μετατόπιση αυτή και ο διάλογος μεταξύ χώρων, δημιουργείται μέσω του συσχετισμού της αρχιτεκτονικής γλώσσας με αναφορές σε κήπους Ζεν. Οι μικροί αυτοί χώροι που συνήθως πλαισιώνονται από τοίχους, μιμούνται όχι την πραγματική μορφή της φύσης, αλλά αποδίδουν την ουσία της και λειτουργούν ως εργαλεία που βοηθούν το διαλογισμό πάνω στο αληθινό νόημα της ζωής. Με αυτόν τον τρόπο ο κήπος Ζεν (ή αλλιώς dry garden) αποτελεί μία εξιδανίκευση της φύσης και αν και στην πραγματικότητα είναι φτιαγμένος για να το δει κανείς από μία προσωπική σκοπιά, ο κήπος της Padilla και του Pytowski έχει τόσες πολλές, όσα και τα παράθυρα στο χώρο. Η εγκατάστασή τους λειτουργεί ως μια υπενθύμιση ότι η αρχιτεκτονική "δεν είναι τίποτα άλλο από τη διαρρύθμιση υλικών που ανήκουν στη φύση ..." Και αυτά, ως οντότητες, στοιχειώνονται από τις ίδιες δυνάμεις που είναι πάντα "υπό μεταφορά".