Horizon is an odd place

The limit of our perception reaches the point where the sky meets the earth. The horizon defines the width of the visible. The limit defines an understanding of the world, time, place, but also one’s self.
In The Poetic of Space Bachelard claims that space is immense, for the world is not only defined by the real and the tangible, but also by a world beyond it, the world of imagination. "Dreaminess" smashes the natural boundaries, beyond which each trivial point becomes significant, paving the way for the unknown and the unfamiliar.
The body is the delimited space, experienced by one’s self. A body disciplined and political according to Foucault, constructed biopolarly according to Davis, gendered and performative according to Butler. The limits of the body, fluid and variable, give rise to a "place of contingency". Within a vast space, the socially shaped body configurates the identity of one’s self.
The delimited space, which is experienced through the body and the mind, politically and socially charged, operates as an asylum with every possible connotation: a sacred, inviolable space, but also an enclosed, restrictive one. On one hand, the demolition of the limits - of the body, space, identity - through a state of “dreaminess” is a postmodern claim, but also a personal responsibility towards freedom. On the other hand, preserving conscious frames turns out to be a shield of protection. The body, in its physical substance and its mental perception, within the natural and imaginary space, is an arena of conflict.
Suffocated bodies, bodies that are freed, enclosed spaces, boundaries that sometimes lock and delve deeper and some other times collapse and vanish, regularities that crash one’s will and desire, the rupture that is essential after alienation... Life is a condition physically experienced... a condition that can be perceived also beyond the horizon.

GR/

Εκεί όπου ο ουρανός αγγίζει τη γη, εκεί βρίσκεται και το σημείο της αντιληπτικής ικανότητας. Ο ορίζοντας ορίζει το εύρος του ορατού. Το όριο καθορίζει μια αντίληψη για τον κόσμο, το χρόνο, τον τόπο αλλά και τον εαυτό.
Στην Ποιητική του Χώρου ο Bachelard ισχυρίζεται ότι ο χώρος είναι απέραντος, γιατί ο κόσμος δεν ορίζεται μόνο από το πραγματικό και το χειροπιαστό, αλλά και από έναν κόσμο έξω απ´αυτό, τον κόσμο της φαντασίας. Η “ονειροπόληση” κλονίζει τα φυσικά όρια, έξω από τα οποία κάθε ασήμαντο σημείο αποκτά σημασία ανοίγοντας δρόμους προς το άγνωστο και το ανοίκειο.
Το σώμα είναι ο οριοθετημένος χώρος που βιώνεται από τον εαυτό. Σώμα πειθαρχημένο και πολιτικό κατά τον Foucault, διπολικά κατασκευασμένο κατά την Davis, έμφυλο και επιτελεστικό κατά την Butler. Τα όρια του σώματος, ρευστά και μεταβαλλόμενα γεννούν έναν “τόπο ενδεχομενικότητας”. Μέσα στον απέραντο χώρο, το σώμα σμιλεμένο με τις κοινωνικές επιταγές της εποχής χρωματίζει την ταυτότητα του εαυτού.
Ο οριοθετημένος χώρος, ο οποίος βιώνεται σωματικά και νοητικά, φορτισμένος πολιτικά και κοινωνικά λειτουργεί ως άσυλο με όλες τις συνδηλώσεις του: χώρος ιερός, απαραβίαστος, αλλά και χώρος κλειστός, περιοριστικός. Από τη μια, η κατάρριψη των ορίων - του σώματος, του χώρου, της ταυτότητας - μέσα από μια διαδικασία ‘ονειροπόλησης’ είναι πρόταγμα της μετανεωτερικότητας, αλλά και προσωπική ευθύνη προς την ελευθερία. Από την άλλη, η συνειδητή διαφύλαξη πλαισίων γίνεται πολλές φορές ασπίδα προστασίας. Το σώμα, στην υλική του υπόσταση και την νοητική του πρόσληψη, στον φυσικό και φαντασιακό χώρο, είναι ο τόπος αυτή της σύγκρουσης.
Σώματα που άλλοτε ασφυκτιούν και άλλοτε απελευθερώνονται, χώροι κλειστοί περιχαρακωμένοι, όρια που άλλοτε κλειδώνουν και βαθαίνουν και άλλοτε ξεχειλώνουν και χάνονται, κανονικότητες που συνθλίβουν τη βούληση και την επιθυμία, η ανατροπή που γίνεται ανάγκη μετά την αλλοτρίωση… Η ζωή μια συνθήκη που βιώνεται σωματοποιημένα… μια συνθήκη που νοείται και πέρα από τον ορίζοντα.